مدیریت کودکان مبتلا به بیش فعالی در شرایط قرنطینه
تاریخ انتشار: ۲۵ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۵۸۲۲۸۹
در شرایط قرنطینه خانگی به خاطر ویروس کرونا، کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی باید در منزل نگهداری شده، امکان رفت وآمد آنها و تخلیه انرژی این کودکان میسر نیست. هدف نگارش این مقاله، فراهم آوردن اطلاعات صحیح و مختصر درباره این اختلال برای خانواده‌ها است تا در شرایطی که این کودکان در منزل هستند، مدیریت شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ویژگی‌های کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی
از بین اختلالات روانپزشکی، اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی، از جمله اختلالاتی است که اغلب افراد، نام آن را شنیده اند و اطلاعاتی درباره آن دارند؛ اما متاسفانه بسیاری از اطلاعات عموم مردم در رابطه با این اختلال، از منابع درست و موثقی به دست نیامده است و خطا‌های بسیاری در آن وجود دارد. با افزایش دسترسی به اینترنت، استفاده از نرم افزار‌های کاربردی قابل نصب بر روی انواع تلفن‌های همراه و رایانه ها، مانند تلگرام، واتساپ و ... که با اهداف ارتباط جمعی تهیه شده اند، اطلاعات غلط هم افزایش یافته است. همراه شدن این شبکه‌های اجتماعی، با گسترش استفاده از سایت‌های اینترنتی، برای کسب اطلاعات درباره موضوعات مختلف، باعث افزایش و سهولت انتقال اطلاعات نادرست و باورهای غلط شده است که در نتیجه می‌تواند آسیب‌های زیادی را برای کودک به ویژه کودکان دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی و خانواده او ایجاد کند. برداشت بیشتر افراد از اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی، کودک مدام در حال حرکت است که علیرغم درخواست دیگران، به دستورات آنها توجهی ندارد. عده‌ای اختلال نقص توجه- بیش فعالی را صرفاً اختلال رفتاری دانسته و آن را با عدم تربیت صحیح، مرتبط می‌کنند. عده‌ای دیگر معتقدند، اختلالی پزشکی است و برای بهبود کودک، باید از دارو استفاده شود.
اگر زندگی در مدرسه دشوار است، اغلب زندگی در موقعیت خانه به مراتب دشوارتر خواهد بود. اغلب خانواده‌های دارای چنین کودکی، در معرض گستره‌ی وسیعی از فشارزا‌ها قرار دارند. شرایط زناشویی والدین این کودکان به شدت تحت تاثیر وضعیت کودکان شان قرار می‌گیرد.
بعد از تشخیص اختلال در کودک، والدین او احساس گناه، شرم و ترس می‌کنند. گاهی این احساسات به شکل جر و بحث و اتهام زدن‌های آشکار به یکدیگر تظاهر می‌کند که طی آن والدین همدیگر را سرزنش می‌نمایند و در مورد رویه و طریقه اداره او به مجادله می‌پردازند.
از آنجا که چنین کودکی نیاز به محیطی آرام، قابل پیش‌بینی و ایمن دارد، سبب بروز مشکلات اضافی، مانند رفتار خود سر و نافرمان در او میشود. اگر در این خانواده‌ی مشکل دار فرزندان دیگری باشند، آنها نیز آسیب پذیر می‌شوند یا مورد غفلت قرار می‌گیرد که باعث رنجش و مشکلات هیجانی در این برادران و خواهران میشود. در مواردی که فرزندان دیگر رفتاری مناسب دارند، با کودک کم توجه- بیش فعال مقایسه می‌شوند که در نتیجه خود کودک احساس رنجش و طرد شدگی می‌کند. این تحقیر به ویژه وقتی بیشتر میشود که به طور نامناسب و ناخواسته با برادر و خواهر کوچکتر خود که رفتار اجتماعی، رفتاری یا آموزشی شایسته تری دارد، مقایسه شود. هر چند این نوع مشکلات، خود علت این اختلال نیستند، اما وضعیت را برای کودک مبتلا، وخیمتر می‌کنند. در ضمن، این مشکلات، استحکام و ثبات واحد خانواده را به خطر می‌اندازند.
توصیه‌هایی برای مدیریت رفتاری کودکان مبتلابه اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی
به همراه کودک، لیستی از فعالیت‌های معمول روزانه که باید در خانه انجام شوند، تهیه کنید
انجام تکالیف، جمع کردن وسایل اتاق، نمونه‌هایی از این فعالیت‌ها هستند. درگیر کردن کودک در تهیه این لیست کمک می‌کند که کودک با کلیه فعالیت‌هایی که در روز باید انجام دهد، آشنا شود. از طرف دیگر، چون خودش در تهیه لیست دخیل بوده، احساس الزام بیشتری برای انجام آن می‌کند. نمونه‌ای از لیست فعالیت‌های معمول روزانه عبارتند از:
- بازی و ورزش کردن در خانه
-رفتن به پارک و رستوران
- محاسبه زمان استفاده از کامپیوتر و...
- محاسبه زمان خواب، بیدار ماندن شب
- تنها بودن با والدین در زمان خاص صبحانه
- کمک در انجام کارهای روزانه
-انجام کار هنری
- نقاشی
- پختن کیک
- قصه خواندن با والدین
کودک را برای تغییر در برنامه روزانه آماده کنید مثل تغییر دکور خانه یا آمدن مهمان به خانه. قابل پیش بینی نبودن تغییرات امکان دارد باعث کج خلقی کودک یا اضطراب در او میشود. تا جایی که ممکن است تغییرات را زودتر به او اطلاع دهید. با این روش کودک فرصت دارد تا با ناراحتی خود کنار بیاید. اما هنگامی که کودکتان از صبح منتظر مانده تا کار مورد علاقه‌اش را انجام دهد و درست لحظه شروع کار، شما به او می‌گویید که برنامه تغییر کرده است، باید منتظر انفجار خشم کودکتان باشید.
برای آن دسته از فعالیت‌های خانه که کودک مهارت‌های لازم را برای انجام دادن آنها ندارد، لیست یا جدولی آماده کنید. در این جدول مراحل انجام کار‌ها و زمان انجام آنها را یادداشت کنید. همچنین می‌توانید ستونی را قرار دهید که کودک بعد از تمام شدن هر مرحله در آن ستون علامتی را که نشانگر تمام شدن کار است می‌گذارد و سپس مرحله بعدی را شروع می‌کند. کودک با این روش راحت‌تر کارهایش را انجام می‌دهد؛ چون می‌تواند بفهمد چه کاری را و چگونه باید انجام دهد.
کارهای خانه را به شیوه‌ای سازماندهی کنید که احتمال موفقیت او بیشتر شود و تعارض در رابطه شما و کودک کم شود. از جمله راه‌های رسیدن به هدف فوق این است که کارهای خیلی سخت را به قطعات کوچک تقسیم کنید. بدین صورت احتمال انجام کار و موفقیت در آن بیشتر میشود و کودک احساس بهتری نسبت به توانایی خودش برای انجام آن پیدا می‌کند. از طرف دیگر رابطه بین شما و کودک به خاطر انجام نشدن کار یا درست انجام نشدن آن، آسیب نمی‌بیند. یادتان باشد وقتی کاری را به کودک می‌سپارید قرار نیست به او نشان دهید که نمی‌تواند از عهده کارهایش بر آید؛ بلکه با تغییر در حجم و شیوه انجام کار می‌خواهید به او نشان دهید که می‌تواند آنچه را خواسته شده انجام دهد. دیدن توانایی انجام دادن کار باعث افزایش اعتماد به نفس او میشود.
کودک دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی دوست ندارد فعالیتی را که از آن لذت می‌برد تمام کند و فعالیت دیگری را شروع کند. برای مثال دوست ندارد تلویزیون را خاموش کند و تکلیفش را شروع کند. همانط ور که می‌دانید این کودکان در مدیریت و تخمین زمان نقص دارند. به همین دلیل او فکر می‌کند مدت کمی است که تلویزیون یا کار مورد علاقه‌اش را آغاز کرده است؛ در حالی که شما می‌دانید او دو ساعت مشغول آن کار بوده است. برای آنکه به او نشان دهید زمان تماشای تلویزیون یا سایر کار‌ها تمام شده است، از ساعت زنگ دار یا یادآور‌های تلفن همراه یا نرم افزار‌های یادآوری قابل نصب روی تلفن همراه، استفاده کنید.
کودکان دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی خواب کم و به هم ریخته‌ای دارند. برای آنها برنامه خواب منظمی طراحی کنید. خواب نامناسب باعث خستگی و بی‌حوصلگی آنها میشود. با کمک روش‌های زیر به تنظیم برنامه خواب آنها کمک کنید: زمان تلویزیون دیدن را به خصوص در ساعات قبل از خواب کاهش دهید. مصرف کافئین را مخصوصاً در ساعات پایانی شب کم کنید. مراقب باشید که یک ساعت قبل از خواب فعالیت‌های جسمانی تحریک کننده انجام ندهند. برای مدتی کودک را بغل کنید. از آهنگ‌های ریلکسیشن استفاده کنید.
به عواملی که می‌توانند باعث بروز رفتار نامناسب در کودک شوند، آگاه باشید. این عوامل می‌توانند محیط شلوغ، پرسروصدا، خستگی، گرسنگی، زیاد نشستن روی صندلی، انجام تکالیفی مثل ریاضی، زمان‌های خاصی در روز مثلاً عصر‌ها و خیلی چیز‌های دیگر باشند. آگاهی از این عوامل کمک می‌کند محیط را طوری آماده کنید که مانع شدت بخشیدن به مشکلات کودک شود.
وقتی کودک از قوانین پیروی می‌کند و رفتار مناسبی انجام می‌دهد، باید پاداش دریافت کند ارائه پاداش بلافاصله بعد از رفتار مناسب باعث میشود احتمال بروز رفتار افزایش پیدا کند و انگیزه کودک را برای انجام مجدد آن کار بالا می‌برد.
نظارت: نظارت کردن بر این کودکان اهمیت زیادی دارد. به عنوان نمونه وقتی به خانه کسی می‌روید، کودک را تحت نظارت قرار دهید. آگاه باشید که کودک کجاست و چه کاری انجام می‌دهد تا بتوانید اگر لازم است به موقع مداخله کنید. در بعضی مواقع والدین کودک دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی فکر می‌کنند، چون قوانین و نتایج ناشی از رعایت نکردن آنها را به کودک گفته‌اند، کودک را می‌توانند تنها بگذارند. اما این کودکان حافظه فعال ضعیفی دارند و قوانین را زیاد در ذهن نگه نمی‌دارند. همچنین وقتی هیجان زده می‌شوند، به سرعت واکنش نشان می‌دهند و قبل از عمل، فکر نمی‌کند. شما به عنوان والدین کودک دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی، مسوول هستید که بر کودک نظارت کنید و به جای این که بعد از وقوع رفتار حضور پیدا کنید و محرومیت‌ها و تنبیه‌هایی که برای کودک در نظر گرفته شده بود را اعمال کنید، قبل از وقوع رفتار منفی جلوی آن را بگیرید.
اگر از کودک پر تحرک شما خواسته شده که در مکانی ثابت بنشیند، اسباب بازی دستی به او بدهید تا بتواند حرکت دست هایش را مهار کند. سعی کنید از اسباب بازی‌هایی که با این هدف ساخته شده اند استفاده کنید. برای مثال توپ‌های کوچکی که روی سطح آنها برجستگی‌های یا خار‌هایی وجود دارد و کودک را از لحاظ حسی درگیر و به تعدیل حسی او کمک می‌کند. این اسباب‌بازی‌ها بعد از مدتی اثر افزایش توجه را از دست می‌دهند. به همین خاطر انواع متعددی از این وسایل را تهیه کنید. خودتان هم می‌توانید با کمی خلاقیت آنها را بسازید.
کودکان دارای اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی به دنبال تحریک هستند. زمانی که کودک رفتار نادرست انجام می‌دهد، از پاسخ‌های انفجاری و هیجانی خودداری کنید؛ چرا که این دسته از پاسخ ها، برای آنها بسیار تحریک کننده است و واکنش منفی شما برای آنها، نقش پاداش را پیدا می‌کند. اگر در مقابل رفتار‌های کودک عصبانی شوید و بدون کنترل رفتار کنید، آنها حس قدرت و کنترل بر شما را پیدا می‌کنند. همچنین رفتار شما برای آنها مثل پاداش عمل می‌کند.
در بسیاری از موارد، شما نمی‌توانید رفتار کودک تان را عوض کنید. پس چیز‌هایی را که می‌توانید، عوض کنید و این تغییرات هر آن چیزی است که می‌توانید در خودتان ایجاد کنید: نگرش تان، تون صدا، زبان بدن، راهبردها، ثبات در رفتار و غیره.
از سرزنش و تهدید کردن اجتناب کنید. وقتی کودک را سرزنش می‌کنید، در واقع به جای این که به او چیزی یاد بدهید، در حال قضاوت کردن او هستید. سرزنش کردن، تاثیر زیادی روی تصویری که کودک از خودش در ذهنش می‌سازد دارد و سلامت هیجانی کودک را به خطر می‌اندازد. تهدید کردن کودک موجب میشود که واکنش مقابله به مثل نشان دهد. از آنجا که مهارت‌های قضاوت اجتماعی در کودک دارای اختلال نقص توجه- بیش فعالی نقص دارد، زمانی که تهدیدی را در رابطه با خودش می‌شنود، از الگو‌های کلامی نامناسب برای مقابله کردن با فرد تعدیل کننده استفاده می‌کند. همچنین امکان دارد از این روش برای موقعیت‌هایی که تهدیدی اتفاق نیفتاده، اما او وقوع آن راحدس می‌زند، استفاده کند. در واقع او می‌خواهد پیشدستی کند؛ به همین دلیل امکان دارد شما از والدین کودک بشنوید که خواهر یا برادرش را تهدید به کشتن می‌کند. به جای استفاده از این روش‌های خشن و نامناسب، از شیوه‌های مثبت والدگری استفاده کنید.
در هیچ شرایطی کودک را تنبیه بدنی نکنید. شاید تنبیه بدنی و کتک زدن به طور موقتی رفتار نامناسب را قطع کند، اما به کودک آموزش نمی‌دهد که چه کاری درست است و باید به جای رفتار نامناسب خود انجام دهد. از طرف دیگر با تنبیه بدنی به کودک آموزش پرخاشگری می‌دهید و در واقع به او یاد می‌دهید وقتی عصبانی هستی، می‌توانی بزنی. همچنین با تنبیه بدنی رابطه بین والدین وکودک مخدوش میشود.
با کودک همراه باشید. آنچه کودک شما بیش از هر چیز احتیاج دارد، بودن شما با او است و درمان در اولویت بعدی قرار می‌گیرد. کودک شما نیاز دارد که مدافعش باشید. حمایت شما از او، رفتارش را بهبود می‌دهد. کودکان هنگام احساس تنهایی، بیشتر بد رفتاری می‌کنند. وقتی شما کودکتان را حمایت کنید، این احساسات منفی از بین می‌روند.
به یاد داشته باشید که حرف دیگران ملاک تشخیص نیست. برای داشتن تشخیص و درمان درست حتما از متخصصان مرتبط با این حوزه کمک بگیرید. موارد بسیاری وجود دارد که والدین به خاطر توصیه یکی از اقوام یا دوستان، روند درمان (چه دارویی و چه غیر دارویی) را قطع می‌کنند. تنها فردی که می‌تواند اطلاعات مفیدی به شما بدهد، متخصصان این حوزه هستند.
همه مشکلات کودک را به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی نسبت ندهیم. بسیاری از کار‌هایی که کودکان انجام می‌دهند، علامت یک کودک پر تحرک نیست؛ بلکه متناسب با روند رشد و کنجکاوی او نسبت به محیط و کودک بودن است. مراقب باشید به کودک خود برچسب‌های نامناسب نزنید. هر چند بحران ویروس کرونا به زودی فروکش خواهد کرد، ولی احتمال بازگشت آن در ماه‌های سرد در هر سال هست. به همین دلیل والدین باید توانایی مدیریت کودکا ن. مبتلا به اختلال نارسایی توجه – بیش فعالی در منزل را داشته باشند. به امید موفقیت تمام والدین دارای کودک استثنایی.
منبع: پارسینه
کلیدواژه: پارسی خبر قرنطینه کودکان کودک دارای اختلال استفاده کنید کودکان مبتلا انجام می دهد برای انجام تنبیه بدنی فعالیت ها بیش فعالی انجام دهد انجام کار برای آن کار ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۵۸۲۲۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون میشود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته میشود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده میشود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
به بهانه تقابل بایرن مونیخ و رئال مادرید؛ گل های کریستیانو رونالدو در آلیانز آرنا / فیلم